نمي دانم !
محبت را بـر چه کاغذي بنويسم که هرگز پاره نشود ،
بـر چـه گلـي بـنويـسم که هـرگز پرپر نشـود ،
بـر چه ديواري بنويسم که هرگز پاک نشود ،
بـر چه آبـي بنويسم که هـرگز گل آلود نشود ،
و سرانجام بـر چه قلـبي بنويسم که هـرگز سـنگ نشود.....

بر مزارم گریه کن اشکت مرا جان میدهد

ناله هایت بوی عشق وبوی باران میدهد

هیچ میدانی که من تاچه حددلتنگم

هیچ بوده که بپرسی تو زخود

غم دوریت چه آورده سرم؟

درپس پیرهن رنگ سیه

دل من تیره تراز آن رنگ است

توچه دانی که چقدر دلتنگ است

تو که هرشب بخوابم آیی

دیده را صبح بشوق بازکنم

تامگر خواب خوشم را یکبار

موقع صبح به تعبیر بینم

تو که پنهان کردی رخ خودرا ازمن

رفت سوی چشمم نیست شوقی درمن

جای تو مونس من

شد دوچشم گریان

آه سردی وغمی بی پایان

میدانستی دوستت دارم

میدانستی چقدرتنهام وآغوش مهربانت تنها جای امنی بود که داشتم

هرگز اینهمه بی وفایی را درتو سراغ نداشتم

وچه آسان تنهایم گذاشتی

توهمه چیزم بودی صدایت آرامش جانم بود حرفهایت گرمی بخش وجودم

ویادت مونس تنهاییم

چطورفراموشت کنم بیا وآخرین درس عشق را به من بیاموز

یادم بده تنها زیستن را

بگذر شبی به خلوت این همنشین درد
 تا شرح آن دهم که غمت با دلم چه کرد
 خون می رود نهفته ازین زخم اندرون
 ماندم خموش و آه که فریاد داشت درد

آمدی جانم به قربانت ولی حالاچرا       بیوفا حالا که من افتاده ام ازپاچرا

نوشدارویی وبعدازمرگ سهراب آمدی

سنگلدل این زودتر میخواستی حالا چرا

بگذار و بگذر    ببین و دل مبند

چشم بیندازو   دل مبازکه دیر یا زود

دل ازمن برد وروی ازمن نهان کرد

خدا را با جه کس این کار توان کرد